کلاژن دریایی

وقتی اسم کلاژن به میان می آید اکثر افراد به یاد پوست می افتند. کلاژن پروتئینی است که در تمام بدن وجود دارد و در واقع ترکیب اصلی سازنده ی غضروف؛ عضلات، استخوان ها، پوست و تاندون ها محسوب می شود.
می توان گفت که کلاژن چسب طبیعی است که چفت و بست بدن را حفظ می کند. خاصیت ارتجاعی پوست ناشی از این ترکیب است و به کمک همین پروتئین است که سلول های پوست جایگزین شده و جوانی اش حفظ می شود. بدن ما به طور طبیعی کلاژن تولید می کند اما با گذر عمر تولید این ترکیب کاهش پیدا می کند. علاوه بر این عوامل دیگری مانند مصرف زیاد قند، مصرف دخانیات و قرار گرفتن در معرض نور خورشید باعث تشدید کاهش آن می شود. 
اگر خودمان اقدام به حفظ کلاژن و جایگزینی آن نکنیم علاوه بر پوستمان، ناخن ها، دندان ها، غضروف ها و حتی روده ها نیز ضعیف و آسیب پذیر می شوند.

در زبان یونانی کلاژن به معنای «تولید کننده چسب» است. این چسب طبیعی در واقع پروتئینی است که فیبرهای سفید پوست، تاندون ها، استخوان ها، غضروف ها و تمام بافت های رابط را تشکیل می دهد. این ترکیب همچنین در مواد ژلاتینی بدن مانند زجاجیه چشم (همان مایع ژله ای مانند و بدون عروق و شفاف کره چشم) نیز وجود دارد. کلاژن 5 نوع دارد و حدود 80 درصد وزن بافت های رابط را در بر می گیرد. بنابراین چیزی بیش از یک ماده ی ساده در ترکیب کرم های زیبایی است.
پروتئین کلاژن به صورت رشته‌های کلاژن مشاهده می‌شود. رشته‌های کلاژن در همه انواع بافت همبند، ولی به میزان متفاوت یافت می‌شوند. سنتز کلاژن به‌وسیله فیبروبلاست‌ها مشابه ساخت سایر پروتئین‌ها می‌باشد. سنتز کلاژن توسط سلول‌های استئوبلاست در استخوان، کندروبلاست در غضروف، ادونتوبلاست در دندان، سلول‌های ماهیچه صاف در دیواره رگ‌های خونی و سلول‌های اپی تلیال نیز انجام می‌گیرد. ترکیب اسید آمینه تشکیل دهنده کلاژن در بافت‌های مختلف دارای تفاوت‌های جزئی است.